Świątynia Frey - Miejsce Wytchnienia i Odpoczynku

Frey

*jej twarz rozpromieniła się, choć w oczach stanęły łzy* Dziękuję *szepnęła i w ręce wzięła miecz* Prawdę rzekłeś *spojrzała w oczy Keldorna* Lekki niczym piórko *uśmiech na jej twarzy zrobił się jeszcze większy, gdy mieczowi się przyglądała* Będę go strzegła jak najcenniejszego skarbu, a gdy czas nastanie przekażę *dodała szybko wzroku od podarku nie mogąc oderwać*

Sir Keldorn

Cieszę się Pani, że go przyjęłaś niech dobrze służy, a co z nim później zrobisz to sama już zadecydujesz. *na jego twarzy pojawił się szczery uśmiech.
Piekny wodospad, wspaniałe dzieło natury.

Frey

Tak *rzekła rozpromieniona* Zaiste wspaniałe i niespotykane to dzieło natury, lecz tutaj pełno takich miejsc, które normalnie nie występują, ale tutaj... *rozmarzyła się* Tutaj wszystko jest możliwe...

Sir Keldorn

Zauważyłem Pani, wszystko tutaj pięknem do nas przemawia i mądrością stwórcy.
*mówiąc to miał na myśli Frey*

Frey

Tak Bogowie wiedzą nieraz co robią *odparła bez namysłu* Nie mogła bym mieszkać w miejscu, gdzie nie ma tego wszystkiego *uśmiechnęła się* Kocham kwiaty, za ich piękno, zapach, niespotykane kolory i kształy *rozejrzała się wokoło* Kocham wodę, bo gdy jest mi źle jej szum mnie uspokaja, kocham las, bo można się tam zagubić, a jednak czuć się wolnym...

Sir Keldorn

To prawda *odpowiedział* - w swoich wędrówkach zawsze zatrzymywałem się na chwilę wytchnienia z dala od szlaku. Tak się do tego przyzwyczaiłem, że jest to dla mnie już codzienność. Wielę spaceruję i obserwuję przyrodę, gdyż daje mi ona wytchnienie i napełnia mnie radością życia, a że niekiedy podóż do danego ucznia jest daleka to z checią korzystam z takiego odpoczynku.

Frey

*uśmiechnęła się promiennie* Cieszy mnie, że Ci się tutaj podoba *rzekła mocno ściskając miecz na kolanach*

Sir Keldorn

Muszę Pani Cię zapytać o tego demona. Wciąż o nim myślę i zastanawiam się czy tylko magią można go pokonać.

Frey

*zasmuciła się* Nic o nim nie wiem, widziałam go wtedy pozar pierwszy, ale wiem, że to właśnie on zabił Soliarę córkę Siri...

Sir Keldorn

Popytam o niego w takim razie może ktoś będzie coś wiedział.*Chcąc odejść od tego smutniego tematu zapytał* - widziałem Pani, że wielu pielgrzymów tutaj się znajduje.
Czy ktoś dba o ich bezpieczeństwo na szlaku?

Frey

*spojrzała na niego zdziwiona* Jak to bezpieczeństwa... *nie zrozumiała jego pytania*

Sir Keldorn

*zauważył jej zdziwienie * - chodziło mi Panio to czy zdażyło się już kiedyś, że na pielgrzymów i Twoją Świątynię ktoś napadł i czy to miało coś współnego z tym demonem.

Frey

*uśmiechnęła się, ale zaraz jej oczy zaszły łzami* Kiedyś mej Świątyni strzegły wojska Abaddona, ale gdy on odszedł, to... *nagle ukryła twarz w dłoniach i rozpłakała się*

Sir Keldorn

Rozumiem Pani, już się domyślam co później się stało *na jego twarzy zagościł smutek i zakłopotanie. Podał Frey śnieżnobiałą chustę i powiedział -* może jeszcze się gdzieś przejdziemy Pani ?
- Spacer dobrze nam zrobi.

Frey

*przyjęła chusteczkę i otarła nią łzy* Dobrze, może nad rzekę *siąpnęła noskiem* Kocham tam chodzić i siadać na kamieniu blisko brzegu *dodała łamiącym się głosem, po czym wstała, w jedną rękę wzięła miecz, a drugą chwyciła Keldorna pod ramię* Chodźmy...