Świątynia Frey - Miejsce Wytchnienia i Odpoczynku

Sir Keldorn

*wniósł ją do lazaretu i położył na łóżku. Gdy już leżała wziął sole trzeźwiące i przystawił jej pod nos, delikatnie nimi poruszając. Czekał na nieznajomego, mając nadzieję, że przyjdzie*

Frey

*po chwili ciężko otwarła oczy, a jej dotychczas płytki oddech zaczął wracać do normy. W pierwszej chwili nie wiedziała, gdzie się znajduje, dopiero po chwili zorientowała się, gdzie jest. Zauważyła też Keldorna siedzącego na brzegu łóżka* - Moje kwiatki... *jęknęła cichutko i rozpłakała się twarz w dłoniach chowając*

Sir Keldorn

-Nie płacz kochanie...-Wszak one są z Twojego domu, a tam wszystko jest nieśmiertelne...*właśnie w tej chwili zaczął padać deszcz. Podszedł do okna i zobaczył, że miał rację. Grządki ożyły i wglądały tak jakby nikt nigdy ich nie spalił. Po tym incydencie nie pozostał żaden ślad. Podszedł do Frey i wziął ją na ręce, a następnie podszedł z nią do okna*-Spójrz to jest właśnie nieśmiertelność...*rabatki były teraz piękniejsze niż przedtem*

Frey

*by zachować równowagę uchwyciła go za szyję, a potem położyła mu głowę na ramieniu. Gdy jednak zobaczyła, że jej kwiaty ożyły w jej oczach pojawił się niespotykany wcześniej blask*

Sir Keldorn

*uśmiechnął się*-Tak właśnie przypuszczałem, że się stanie....

Giveron

*W progu wybuchł czarny dym. Gdy się rozszedł po pomieszczeniu, w tamtym miejscu stał mężczyzna. Podszedł do łóżka w którym leżała kobieta, i koło którego siedział wojownik* Biały płomień tańczący na kurhanach wrogów. *Rzekł w stronę kobiety* Czego chcesz od tego świata? Dlaczego nie pozwolisz żeby stało się co stać się musi? *Głos jego był cichy, lekko łkający.* Odpowiedz mi.

Frey

*gdy zobaczyła wybuch, a potem zbliżyła się do niej dziwna postać, z całej siły wtuliła się w męża* - Kto to jest?... *zapytała przerażona*

Sir Keldorn

-Sam nie wiem...-To on spalił kwiaty...-Nie znam cele jego przybycia...*spojrzał na gościa*-Powiedz nam, jaki jest cel Twego przybycia...

Giveron

*Oparł się o stelaż łóżka, i spojrzał prosto, głęboko w jej oczy* Odpowiedz mi.

Frey

*w końcu podniosła na niego swe cudownie zielone oczy* - Dlaczego mam nie próbować zmienić, tego co nieuchronne. A jeśli to przyniesie zgubę lub cierpienie. Jaka żywa istota mogłaby pozwolić, żeby inni cierpieli, gdyby mogła do tego nie dopuścić... *szepnęła cichutko* - Ja bym nie mogła...

Sir Keldorn

*patrzył na Frey ze zdziwieniem. Zrozumiał, że jednak zna gościa*

Frey

*mocno się nadal wtulała w Keldorna* - A teraz powiedz mi panie kim jesteś i dlaczego akurat moje kwiaty postanowiłeś zniszczyć... *zapytała i zarumieniła się lekko*

Giveron

Vanya áva varyaá Atan, tári elen.*Powiedział cicho do niej.* Nie zasługujemy na nie. Jestem Giveron. *Powiedział i zniknął w dymie*

Frey

- Nie!!! - Zaczekaj !!! *krzyknęła za nim i rozpłakała się*

Frey

- Nie masz racji... *krzyknęła nagle, ocierajac łzy* - Gdyby na świecie nie było piękna, nie byłoby i dobra... *miała nadzieję, że On ją usłyszy*