Świątynia Frey - Miejsce Wytchnienia i Odpoczynku

Sir Keldorn

-Sam nie wiem...-Spotykam się z nimi codziennie...-Rozmawiam...-Wybacz Freyjciu ale mam wrażenie, że te pytanie mają mi uzmysłowić, że masz mnie narazie dość i muszę pozwolić Ci wypocząć...*spojrzał na nią i zagryzł dolną wargę*-Wiem, że jestem uciążliwy, a przebywanie ze mną z biegiem czasu jest nużące i nudne...

Frey

*spojrzała mu głęboko w oczy* - Co ty mówisz kochanie, jak możesz tak myśleć, dla mnie przebywanie z Tobą jest najlepszą rzeczą jaka mogła mnie spotkać, po prostu martwię się, że z wojownika zrobiłam Ogrusia... *uśmiechnęła się do niego promiennie* - I boję się, że może Ci to przeszkadzać...

Sir Keldorn

-Wciąż jestem wojownikiem...-O to się martwić nie musisz...-Codziennie wykonuję tyle rzeczy, że przebywanie z Tobą jest dla mnie wytchnieniem...*spojrzał na nią*

Frey

*uśmiechnęła się do niego słodko* - Dobrze, więc zostawmy temat wyjazdu, lepiej skupmy się na znalezieniu czegoś o owym mieczu...

Sir Keldorn

-Tak...-Ale na to przyjdzie czas...-Teraz Stoguś jest najważniejszy...*uśmiechnął się do niej*

Frey

*zaśmiała się na jego słowa* - No tak, to matka już na drugi plan zeszła... *język mu pokazała, ale zaraz usiadła, gdy znowu ból i skurcz poczuła* - Łał, to już niedługo... *jęknęła*

Sir Keldorn

*widząc, że znów skurcze dostała. Podszedł do niej i zaczął krzyża masować*-Wiesz, że tak nie jest...-Obydwoje jesteście dla mnie najważniejsi...

Frey

*próbowała się do niego uśmiechnąć, ale z jej ust wydobył się jeno jęk bólu*

Sir Keldorn

*masował jak najlepiej potrafił*-Zaraz przejdzie...*mówił co jakiś czas*

Frey

*znowu się do niego słabo uśmiechnęła, lecz gdy malec kopnął z całej siły nie wytrzymała i rozpłakała się na głos, po czym zwinęła na łóżku w kłębek*

Sir Keldorn

*nie wiedział co robić, wiec zaczął ją tulić i pocieszać*

Frey

*leżała przez jakiś czas i kuliła się z bólu, w końcu zebrała się w sobie i odetchnęła głęboko* - Wiesz za czym tęsknię... *szepnęła przez łzy* - Za kwiatami z mego Ogrodu Świątynnego... *rzekła cichutko i znowu skuliła się z bólu*

Sir Keldorn

*nie czekał na dalsze jej słowa. Wybiegł z lazaretu najszybciej jak mógł*

Frey

*leżała na łóżku i choć ją bardzo bolało, to cieszyła się, że Kel przyniesie jej z ogrodu jej ukochane stokrotki. Uwielbiała je, rosły tylko w tamtym ogrodzie i była to ich jedyna sadzonka. Jedyna jaką zabrała ze swego kraju, gdy stamtąd uciekała. Te stokrotki były niezwykłe, pachniały intensywniej i miały większe kwiaty i zawsze przypominały jej o domu, za którym tak mocno tęskniła*

Frey

*nie mogła się go doczekać, bo długo nie wracał, a ponieważ ból ciutkę osłabł, więc wstała i poszła powolutku do Ogrodu*