Świątynia Frey - Miejsce Wytchnienia i Odpoczynku

Frey

*Weszła ma cmentarz i uśmiechnęła się do brydzi* Witaj kochanie *szepnęła i pogładziła zimny kamień, a potem położyła kwiat i odeszła w ciszy ogromnie zasmucona*

Tristian

*Podszedł bardzo, bardzo powoli - jakby bał się tego miejsca. Tak. Bał się. Bo nie chciał się godzić z tym co się stało, gdyby się pogodził... śmierć Hybrydy była by czymś nieodwracalnym i nazbyt realnym, aby z tym żyć. Stanął nad płytą, i opadł na kolana. Oparł dłonie o zimną i bezduszną marmurową płytę. Wyszeptał coś cichutko, w jego oczach pojawiły się łzy. Spojrzał na będące wszędzie kwiaty, i zaklął pod nosem* Kwiatów nie przyniosłem kochana... *Zaśmiał się żałośnie nad samym sobą. Łzy poczęły skapywać na marmur* Obiecałem, że pójdę za Tobą, wszędzie - nawet na koniec świata... tego nie przewidziałem. Cóż uczynić? *Głos mu zachrypł, a kolejne łzy rozprysły się o zimną powierzchnie marmuru* Chciałem zniknąć wraz z Tobą... czemu mi nie pozwoliłaś...?*Wstał powoli i patrzył przez chwilę, owinął się bardziej prochowcem i ruszył w stonę wyjścia, nie mogąc odtrącić od siebie myśli, że zawiódł wszystkich, a ją najbardziej*

Frey

*Po drodze nad rzekę wstąpiła na cmentarz, aby ofiarować swej przyjaciółce swą gorącą myśl i świeże kwiaty* Witaj kochanie *szepnęła kładąc bukiet. Spojrzała czule na zimny kamień, a potem w cichości serca wyszła*

Frey

Dziś przyszłam trochę wcześniej, bo dużo spraw mam do załatwienia *szepnęła podchodząc do grobu* Strasznie mi ciebie brak, nawet nie wiesz jak bardzo. Szkoda, że nie poczekałaś zrobiłybyśmy to razem *powiedziała przez łzy kładąc kwiaty na zimnej płycie. Potem szybko wybiegła nie mogąc znieść bólu w swej piersi*

Frey

*Weszła jak zawsze cichutko, aby nie zakłucać spokoju przyjaciółce, podeszła i delikatnie pogładziła płytę, po czym położyła kwiaty, spojrzała jeszcze raz na nagrobek i szybko wyszła*

Frey

*Weszła na cmentarz i siadła ciężko na mogile* To dziś brydzia *szepnęła i położyła śliczne cherbaciane róż, a potem delikatnie oparła czoło o inskrypcję* I powiem Ci jedno, trochę się boję *dodała cichutko. Po chwili wstała i podążyła do kaplicy Shu*

Frey

*Na cmentarz wszedł Jan niosąc w rękach piękną różę, stanął przy nagrobku i wyciągnąwszy czystą mokrą szmatkę przemył go do czysta, a potem stwierdziwszy, iż praca została porządnie wykonana uśmiechnął się do siebie lekko* Witaj moja pani *rzekł* Bogini wyjechała, lecz nakazała mi spełnić każde twe życzenie *dodał i położył kwiat na nagrobku* Wiesz, gdzie mnie znaleźć, gdyby co *ukłonił sie jeszcze ra nisko i cicho wyszedł do swych zajęć*

tatsu

*Gdzieś w oddali zabrzęczały delikatnie dzwonki sań i znów zapadła niczym nie zmącona cisza...
Po długiej chwili, na głównej ścieżce pojawiły się dwie postacie opatulone podbijanymi futrem płaszczami. Wiatr lekko targał poły płaszczy. Wyższa postać leko ująwszy niższą pod ramię, prowadziła ją bezpiecznie ku nagrobkowi Hybrydy.
Przy nim niższa postać przykucnęła i delikatnie pogładziła zimny kamień dłonią ukrytą w rękawiczce.*
- Tak źleśmy się poznały, tak źleśmy się rozstały. Czy Los zawsze musi być tak okrutny?
*Westchnęła i powstała. Poprawiła zawiniątko, które trzymała na ramieniu, okrywając je szczelniej kocem i swym płaszczem. Stała tak chwilę w milczeniu.
Kiwnęła głową, pozwoliła się ująć towarzyszowi pod ramię i wyprowadzić z cmentarza.
Białe, delikatne płatki śniegu zawirowały w mroźnym jeszcze powietrzu.
W oddali znów odezwały się cicho dzwonki sań. I znów wszystko ucichło...*

Frey

*Wszedł cicho na cmentarz i skłoniwszy głowę położył świeże kwiaty* Mam nadzieję, że moja pani niedługo wróci *rzekł zmartwionym głosem* Bo jeśli nie, to będziesz miała towarzystwo pani hybrydo *po tych słowach wyszedł szybkim krokiem*

Frey

*Jak zawsze Jan wszedł do tego przybytku w cichości serca, najpierw wziął czystą szmatkę i wiadro w wodą i zaczął od wyszczenia nagrobka mrucząc pod nosem* Witaj pani hybrydo, mam nadzieję, że wiosenne słońce nie jest dla ciebie za ostre, a tak poza tym *dodał* Mam dla Ciebie pani wiadomość, otóż twa przyjaciółka i pani tego domostwa powiła wczoraj syna. Gabryś i jego matka czują sie dobrze i pewnie niedługo wrócą *gderał sobie myjąc dalej, lecz gdy skończył ocenił efekt swej pracy. Nagrobek lśnił czystością, potem sługa położył świeże kwiaty i nachyliwszy się szepnął jeszcze* Poproś pani bogów o zdrowie dla naszego maluszka oraz o opiekę, bo matka mu jeno została, a ona krucha jest i może jej nieraz sił nie starczać *jęknął cicho* Szkoda, wielka szkoda, że moja pani sama, bo kochała tak bardzo, a teraz... *dodał z przekąsem* Cóż takie jest życie. A my postaramy się, aby im obojgu niczego nie zabrakło, prawda ... *puścił oko do nagrobka i uśmiechnął się dobrotliwie* Więc żegnaj pani i raduj się, tak jak my to dziś robimy i świętować będziemy *skłonił się nisko i wyszedł z cmentarza*

Tristian

*Wchodzi wolno, jakby... Bał się? Z bramą do tego miejsca związane jest tylko to jedno cholernie nieprzyjemne uczucie. Zawsze się bał gdy tu wchodził? Hm, tak może tak. Ale czego? Przeszłości. Tak, przeszłość gdy wraca - kiedy wraca nie przy wspólnym ognisku, tylko wdziera się z buciorami wtedy gdy najmniej jej chcesz - jest gorsza od noża między żebrami. Przeszedł więc przez cały cmentarz - zmaterializowane świadectwo przeszłości - i zatrzymał się tuż przed przeszłością do której zmierzał. Usiadł przed marmurową płytą, pod którą spoczywała ta z którą chciał iść na koniec świata. Ta przeszłość była nieznośna z innego niż zazwyczaj powodu. Bo była przeszłością.* Jeśli myślisz że zapomniałem... trzeba czegoś więcej niż czas żebym zapomniał. I czegoś więcej niż śmierć żeby się mnie pozbyć. *Uśmiechnął się - łądnie, najładniej jak umiał, wiedząc co by powiedziała.*
Am Ende der
Wahrheit,
Am Ende des Lichts,
Am Ende der Liebe,
Am Ende, da stehst Du.
Im Herzen wird es leerer,
Ein Teil geht nun von mir.
Nichts hat überlebt,
Wir haben schweigend uns schon lange getrennt.
*Zanucił cicho, zasalutował jej i odszedł, a gdy przechodził przez bramę przyspieszył kroku*

tatsu

*Ciszę przeciął stukot podków i parsknięcie. Po chwili dźwięki te ucichły, pozwalając rozbrzmieć chrzęstowi, poruszanego stopami żwiru, jaki zalegał alejki. Niska postać, opatulona czarnym płaszczem szła powoli, ostrożnie, badajaąc teren przed sobą krótkim kosturem.
Po niedługiej chwili dotarła do nagrobka, na którym wyryto imię "Hybryda". Przyklęknęła, by w chwilę później przysiąść tuż obok grobu na piętach. Delikatnie położyła bladą dłoń na zimnym kamieniu i pochyliwszy głowę, trwała w milczeniu...*

tatsu

*Powstała z ziemi, chwilę stała pochylona nad grobem, po czym uniosła dłon w geście pożegnania i wróciła tą samą drogą, co przyszła. Chrzęst żwiru poruszanego stopami, powoli ucichał...
Z dali poniosło się parsknięcie, dzwonienie munsztunku, a potem ciszę rozdarł stuk podkutych kopyt.*

Freyja

*weszła cicho na cmentarz i podeszła do nagrobka* - Witaj Brydzia... *jęknęła cichutko i usiadła na płycie kładąc na napisie rękę* - Jak się dziś masz kochana.... *zapytała, a w oczach stanęły jej łzy*

Sir Keldorn

*kucnął obok nie i się przysłuchiwał*